Liturgia słowa: So 2, 3.3, 12-13; Ps 146, 6-10; 1 Kor 1, 26-31; Mt 5, 1-12a
Czy mogę być szczęśliwa, kiedy wszystko, w co dotąd wierzyłam, co było dla mnie ważne, na czym mi zależało, zaczyna się walić, kruszyć jak zasuszony między kartkami ulubionej książki kwiat - wspomnienie letniego dnia, kiedy czułam się właśnie tak...? Czy mogę być szczęśliwa, gdy wokół panuje wojna, głód, choroby...? Czy mimo wszystko mogę być szczęśliwa, gdy we mnie i wokół mnie ciemność, smutek? Gdy ktoś traktuje mnie niesprawiedliwie, poniża, krzywdzi, prześladuje? Tak - bo być szczęśliwym to niekoniecznie to samo, co czuć szczęście...
Błogosławiony jesteś, gdy nie czujesz, może nie doświadczasz Bożej obecności, nie przeżywasz chwil uniesień, czasem może nie słyszysz Jego głosu, a jednak trwasz - bo ubodzy duchem mają wstęp do nieba...
Błogosławiony jesteś, gdy jest Ci smutno, ciemno, beznadziejnie - bo gdyby nie to doświadczenie, pewnie nie szukałbyś schronienia w imieniu Pana...
Błogosławiony jesteś, gdy w imię miłości ustępujesz, nie domagasz się zaspokojenia tylko swoich pragnień, oczekiwań, gdy jesteś cichy - ale i cicho... - bo może się ukryjesz w dzień gniewu Pańskiego...
Błogosławiony jesteś, kiedy dobro wspólne stawiasz ponad swoim własnym, gdy ważniejszy od Ciebie samego staje się drugi człowiek, jego potrzeby, radości, problemy - bo Pan kocha sprawiedliwych...
Błogosławiony jesteś, gdy kochasz, gdy dajesz innym siebie, swój czas, uśmiech, pomoc, gdy dzielisz się z kimś tym, co masz - bo w ten sposób naśladujesz Pana, który chlebem karmi głodnych...
Błogosławiony jesteś, gdy swoje serce kształtujesz na wzór Jego serca, czyścisz je i polerujesz jak zaśniedziałe srebro, by wydobyć jego prawdziwy blask, piękno nadane mu przez Pana, by móc się w nim przeglądać jak w lustrze - bo prawdziwie szukasz Pana...
Błogosławiony jesteś, gdy gasisz pożary zamiast je wywoływać, gdy jesteś jak kojący balsam i plasterek na ranę - bo wprowadzając pokój bierzesz udział w budowaniu świata, w którym Pan króluje na wieki...
Błogosławiony jesteś, gdy cierpisz, gdy Cię boli, ale mimo wszystko bronisz tego, co dla Ciebie ważne - bo Pan uciśnionym wymierza sprawiedliwość...
Błogosławiony jesteś, gdy umierasz dla siebie, znosisz drwiny, przytyki, gdy to, w co wierzysz idzie w parze z tym, jak żyjesz, choć to dziś niemodne - bo Bóg wybrał to, co wzgardzone...
Szczęśliwy jest ten, kto źródłem swojego szczęścia czyni nie siebie, nie świat, nie okoliczności życiowe - ale Boga... ten, kto czeka na wypełnienie się Jego obietnicy... ten, kto wie, że ważniejsza od szczęścia jest nadzieja na to, że nasze życie tutaj jest tylko preludium do nieba... Błogosławiony jest ten, kto z pokorą przyjmuje wszystko, nawet trudne, co pochodzi od Pana... Szczęśliwy jest ten, kto upada, komu się nie udaje, ale mimo wszystko podnosi się i idzie, bo wierzy, że jest jakieś dalej...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz