Liturgia słowa: Pwt 4, 1-2.6-8; Ps 15, 1-5; Jk 1, 17-18.21b-22.27; Mk 7, 1-8a.14-15.21-23
Kilka dni temu zorientowałam się, że gdzieś zginęły mi ważne dokumenty. Liczył się czas, a ja w popłochu przeszukiwałam wszystkie możliwe schowki i skrytki, gorączkowo przetrząsałam papiery, próbowałam za wszelką cenę przypomnieć sobie, co mogłam z nimi zrobić. Nic. Czarna dziura. Jako rasowa choleryczka zdążyłam obwinić wszystkich o ich brak - a potem swój gniew, frustrację i zdenerwowanie skierowałam przeciw sobie. No bo jak mogłam zgubić tak istotne papiery... powinnam ich pilnować jak oka w głowie... jestem tak nieporadna, beznadziejna, roztargniona, nieuważna... to wszystko moja wina... do niczego się nie nadaję... Bardzo łatwo było pogrążyć się w takim myśleniu. Znajdowałam coraz to nowe dowody świadczące o mojej niekompetencji. I kiedy tak zapadałam się coraz głębiej i głębiej - zadzwonił dzwonek. W drzwiach stała nieznajoma kobieta, a w wyciągniętych rękach trzymała moje zagubione dokumenty... Pomyślała, że są ważne i postanowiła mi je przywieźć. Ten zaskakujący gest wytrącił mi z ręki wszelki oręż. Poczułam się zupełnie bezbronna - ktoś obcy zadał sobie tyle trudu, żeby mnie odnaleźć... miałam ochotę uściskać tę kobietę, bo w tym momencie uświadomiła mi, jak dobry jest Pan, jak troszczy się o moje zwykłe codzienne sprawy, jak bardzo nie chce, żebym myślała o sobie źle...
Bóg ze swej woli zrodził nas przez słowo prawdy, byśmy byli jakby pierwocinami Jego stworzeń. Ta prawda jest niezmienna od wieków, od początku istnienia świata - Bóg Cię kocha. Chce Cię takiego, jakim jesteś - nieidealnego, kruchego, narażonego na pokusy, słabego... bez względu na to, co Ty sam o sobie myślisz. Mówi Ci, że w Jego oczach jesteś kimś ważnym i wyjątkowym. Że dla Niego Twoje życie - jakiekolwiek teraz jest - ma znaczenie. Że jesteś Jego dzieckiem - chcianym i kochanym. Że troszczy się o Ciebie i Twój los, chce dla Ciebie jak najlepiej - dlatego wskazuje Ci prostą drogę praw i nakazów, których uczy nas wypełniać, abyśmy żyli i doszli do posiadania ziemi, którą nam daje. To jest słowo prawdy, którym Ojciec stwarza Cię na nowo, nadaje Ci tożsamość i poczucie przynależności. Przyjmijcie w duchu łagodności zaszczepione w was słowo, które ma moc zbawić dusze wasze - pisze święty Jakub. To nieprawda, że jesteś beznadziejny. To nieprawda, że Pan o Tobie zapomniał, że Go przy Tobie nie ma. To nieprawda, że do niczego się nie nadajesz, że wszystko, czego się dotkniesz, jest skazane na niepowodzenie... To tylko złudzenie, pokusa, fasada. To Ty tak o sobie myślisz i tak siebie oceniasz, najczęściej w przypływie złości i smutku...
Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępują z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności. Codziennie do Twojego serca Bóg wlewa pełnię swoich łask i darów. Pytanie tylko, co zrobisz z tym, co dostajesz, na ile będziesz tym żył... Czy zostawisz to dla siebie, czy upchniesz gdzieś w głębi, by było "na potem", postawisz w kącie - i zapomnisz? Czy wprowadzisz słowo w czyn i tę dobrą nowinę poniesiesz dalej, w swoją codzienność? Czy pozwolisz Bogu przemienić swoje serce, by było choć trochę podobne do Jego serca - troskliwe, ofiarne, wrażliwe, pełne miłości i gotowe tę miłość wyrazić gestem, słowem, czynem? Wszystko zaczyna się w sercu... Ty jesteś w sercu Boga - i Bóg jest w Twoim sercu, a pierwsze - i najważniejsze - Jego przykazanie brzmi będziesz miłował...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz