Liturgia słowa: Pwt 4, 32-24.39-40; Ps 33, 4-6.9.18-20.22; Rz 8, 14-17; Mt 28, 15-20
Kim jestem i po co jestem - to pytania, które na pewnym etapie zadaje sobie każdy z nas. Patrzymy na siebie oczyma innych ludzi... są dla nas lustrem, które bezlitośnie pokazuje - jak często sądzimy - prawdę o nas samych. Zawsze zbyt brutalną, zawsze niekorzystną dla nas. To jak wizyta w gabinecie zwierciadeł - groteskowo wyolbrzymione są wszystkie niedoskonałości, zaś to, co dobre, zdaje się śmiesznie małe... Tysiące luster - w każdym ja... czyli kto? Które z nich pokazuje prawdę o mnie? Tysiące spojrzeń... nieraz krytycznych, oceniających jak na rozmowie kwalifikacyjnej. W którym z nich jestem prawdziwa ja? Jak widzi mnie ktoś, kto rzuca mi ukradkowe spojrzenie mijając mnie na ulicy? Kogo widzą moje dzieci? Kim jestem w oczach moich znajomych? Najważniejsze jednak pytanie stawia mi dziś liturgia słowa - kim jestem dla Boga? Jak widzi mnie Ten, który dał mi życie, ujął za rękę i ukształtował?
Izrael był narodem wybranym przez Pana. Narodem szczęśliwym. Ludem, któremu od wieków towarzyszyła nieustanna Boża obecność, miłość i troska. Mojżesz wiernie przekazywał słowa, które słyszał bezpośrednio od Jahwe. Bóg objawiał się w ognistym krzewie, karał Egipcjan zsyłając na nich plagi, uwolnił swój naród z niewoli i przez pustynię przeprowadził do Ziemi Obiecanej... wychowywał i kształtował swój lud, dał mu przykazania. Był obecny w znakach i cudach, w wydarzeniach i historii.
Bóg nigdy nie porzucił swojego narodu. Miłość do niego zaowocowała posłaniem na ziemię Jezusa - Mesjasza, Zbawiciela, Boga przychodzącego na świat tak jak każdy z nas. Człowieka. W Nim wypełnia się plan odkupienia całej ludzkości. On sam ofiarowuje swoje życie za grzechy całego świata, by udowodnić, jak wielka jest miłość Stwórcy do swojego stworzenia... Jezus żyje we wspólnocie ze swoimi uczniami - rozmawia z nimi, świętuje, naucza, pielgrzymuje do Jerozolimy... Daje się zobaczyć i poznać - również po swoim zmartwychwstaniu. Tworzy kościół, w którym jest obecny przez wszystkie dni, aż do skończenia świata.
Bóg, który przychodzi, jest wśród nas również dziś. Cała historia narodu wybranego jest opowieścią o Tobie... Bóg widzi w Tobie dziecko, które kocha ponad wszystko. Całą swoją miłość wkłada w Twoje serce powołując Cię do istnienia. Jest obecny w historii Twojego życia. Ręką mocną i wyciągniętym ramieniem wydobywa Cię z życiowych tarapatów; ocala Twoje życie od śmierci i żywi Cię w czasie głodu, kiedy trzeba - napomina i karci; zawsze staje po Twojej stronie. Nigdy Cię nie opuszcza. Widzi w Tobie piękno, którego Ty nawet nie dostrzegasz... Patrzy na Twoje serce i widzi Cię naprawdę - swoje stworzenie, swojego syna czy córkę... Kocha Cię bezwarunkowo i bez żadnej Twojej zasługi. To jest prawda o Tobie... Taki właśnie jesteś dla Niego - jedyny, wybrany i ukochany już w momencie stworzenia. Przypomina o tym Ten, który jest - Paraklet, Duch Święty, obiecany przez Jezusa Przewodnik w poznawaniu prawdy. To On właśnie wspiera swoim świadectwem naszego ducha, że jesteśmy dziećmi Bożymi..
Bóg - Ojciec, który stwarza, broni i wychowuje... Syn - który uczy, przypomina, wciela w życie Słowo... Duch - który uzdalnia, prowadzi, aktualizuje... Jeden - w trzech Osobach. Jedyny Pan, który jest Bogiem. Miłość obecna od czasów, gdy przez słowo Pana powstały niebiosa aż do skończenia świata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz