Liturgia słowa: Prz 31, 10-13.19-20.30-31; Ps 128, 1-5; 1 Tes 5, 1-6; Mt 25, 14-30
Ile masz i co z tym robisz - to pytanie, z którym konfrontuje mnie dzisiejsze Słowo. Lubię ten wyraz - talent. Lubię jego nieoczywisty kontekst. Biblijny talent to moneta, majątek w sensie materialnym - dziś w języku polskim oznacza bogactwo darów, możliwości, jakie nosimy w sobie, jakie Stwórca włożył w nasze serca.
Bóg - Ojciec, Gospodarz, Król - daje nam wszystko. Całe bogactwo świata składa w nasze ręce - jak tę monetę z ewangelii... Każdy z nas dostaje z niego tyle, ile potrafi wykorzystać- w zależności od zdolności. Nie tyle, ile jest mu potrzebne - ale o wiele więcej.
Rozejrzyj się wokół - żyjesz tu i teraz. Otacza Cię świat wraz z całym swym bogactwem - pięknem jesiennego lasu; rozmaitością spraw, sytuacji, wydarzeń; różnorodnością ludzi, których spotykasz każdego dnia... Możesz wziąć z niego tyle, ile zapragniesz. Pytanie tylko, co z tym zrobisz. Zatrzymasz dla siebie? Schowasz głęboko w sercu, by przypadkiem nikt Ci tego nie zabrał - czy podzielisz się z kimś, kto jest obok? Może zdjęcie z jesiennego spaceru sprawi, że ktoś się uśmiechnie? To już jest krok w budowaniu królestwa Bożego na ziemi...
Nieprzypadkowo skarb trafia w nasze ręce - one są stworzone po to, aby brać i dawać, przekazywać, pomnażać dobro... Królestwo Boże jest pośród nas - i to my mamy tworzyć je tutaj, gdzie jesteśmy, korzystając z obfitości darów i skarbów, jakie dobry Bóg codziennie wkłada w nasze dłonie. Otwiera się przed Tobą dzień - szukaj w nim Boga, bądź wrażliwy na piękno i dobro, które On stawia na Twojej drodze - i nie zatrzymuj go dla siebie. Dziel się nim, pomnażaj, posyłaj dalej... pozwól mu działać. Jesteśmy synami światłości i synami dnia - niech stanie się to widoczne dla tych, których spotykamy. Kto trwa we Mnie, przynosi owoc obfity...
Oddaję Ci, Panie, moje ręce - naucz mnie dostrzegać obfitość darów, które codziennie w nie wkładasz i spraw, by przyczyniały się do budowania lepszego świata - Twojego świata - tu, gdzie jestem. Niech będą zawsze otwarte, by nieść pomoc i pomnażać dobro. Niech głaszczą - nie zaciskają się w pięść. Niech błogosławią - nie grożą. Niech zawsze wskazują Ciebie - bo szczęśliwy człowiek, który służy Panu i chodzi Jego drogami...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz