Liturgia słowa: Mdr 6, 12-16; Ps 63, 2-8; 1 Tes 4, 13-18; Mt 25, 1-13
O tym, że coś zgubiłam dowiaduję się zazwyczaj w momencie, kiedy jest mi to potrzebne... Rękawiczki bez pary, parasol, kluczyki, które zawsze przecież kładę w tym samym miejscu... dokumenty.... ulubiona koszulka... pióro.... Odłożone tylko na chwilę w inne niż zawsze miejsce znikają, a gdy sięgam po nie, okazuje się, że nagle ich nie ma. Zaczyna się gorączkowe poszukiwanie - bo już czas, bo jestem spóźniona, bo nie zdążę...
Lubię, kiedy wszystko jest na swoim miejscu. Lubię wiedzieć, gdzie co mam. Lubię być przygotowana na to, co mnie czeka. Ale oczywiście często zdarza mi się w pośpiechu zostawić coś nie tam, gdzie powinno być - i szukać...
Żeby szukać Boga, trzeba Go najpierw odkryć. Zobaczyć Go w tym wszystkim, co jest dookoła mnie - w moim powołaniu, mojej życiowej historii, codziennych radościach i troskach... On przecież jest Bogiem z nami, objawia się łaskawie na ścieżkach i wychodzi naprzeciw wszystkim zamysłom. Trzeba, by stał się nieodłącznym elementem otaczającego mnie świata, by stał się moim życiem, codziennością - bo tylko wtedy dostrzegę, że go zgubiłam...
Czasem moje szukanie Boga jest odkryciem, że Go zostawiłam, że brakuje mi Jego miłości, opieki, obecności. Czasem tak desperacko chcę Go spotkać, że wybiegam Mu na spotkanie z lampą, w której brakuje oliwy... Ważny jest jednak już sam ten moment, kiedy uświadamiam sobie, że Go szukam - bo to paradoksalnie chwila, kiedy Go odnajduję...
Być gotowym na spotkanie z Bogiem to najpierw dostrzec w Nim Pana Młodego, na którego czekam. To nie tylko mieć przy sobie lampę - każdy z nas ją ma, bo jesteśmy Jego dziećmi - ale i oliwę, dzięki której to Jego światło będzie w nas płonąć. Czekać na Jezusa oznacza codziennie do Niego wracać, z Nim zaczynać i kończyć dzień, Jego zapraszać do tego wszystkiego, czym żyjemy.
Boże, mój Boże, szukam Ciebie i pragnie Ciebie moja dusza. Ciało moje tęskni za Tobą jak ziemia łaknąca wody...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz