Liturgia słowa: Iz 25, 6-10a; Ps 23, 1-6; Flp 4, 12-14.19-20; Mt 22, 1-14
Nie wiem, dlaczego, ale sercem mojego domu jest kuchnia. To tutaj zazwyczaj trafiają wszyscy nasi goście, choć krzesła przy kuchennym stole są naprawdę niewygodne... Porysowany blat jest świadkiem wielu zwierzeń, wzruszeń, łez; śmiałych planów i marzeń; kłopotów z matematyką i odrabianych na szybko zadań... To stół, którego używamy na co dzień - można znaleźć na nim okruszki chleba, czasem nieumyte kubki po herbacie, rozsypane ziarenka cukru... Każdy z domowników ma przy nim swoje ulubione miejsce, które zostaje puste, gdy jest nas mniej... Kuchenny stół nas łączy, zbliża do siebie - to tutaj spotykamy się, by zaspokoić nasze podstawowe potrzeby. Czasem pełno na nim przysmaków - a czasem tylko skromna kanapka z dżemem.
Dzisiejsza liturgia słowa mówi o sercu królestwa Bożego - o stole przygotowanym na ucztę weselną. Pełno na nim przysmaków - najpożywniejsze mięso, najwyborniejsze wino... Wszystko jest już naszykowane, goście zostali zaproszeni... Każdy z nich ma tutaj swoje miejsce - a jednak rezygnuje z przyjścia na ucztę, bo zajęty jest swoimi sprawami. Wymówki są banalne - praca, obowiązki, niechęć... A Gospodarz czeka, ponieważ wiele trudu włożył w przygotowania, chce ugościć biesiadników najlepiej jak to tylko możliwe... To uczta weselna Jego Syna - jedyna w swoim rodzaju, niepowtarzalna. To czas, który chce spędzić z tymi, którzy są Mu bliscy... oni jednak nie chcą korzystać z obfitości - tak są zajęci swoją codziennością, że odrzucają to wyjątkowe zaproszenie.
Uczta mesjańska, weselna biesiada, zastawiony obficie stół - czy to naprawdę moje miejsce, moje przeznaczenie? Czy wierzę w to, że jestem na nią zaproszona? Że jestem gościem samego Boga? Że On chce ze mną budować bliskość, relację? Że chce zaspokoić wszystkie moje pragnienia i potrzeby?
Niech Ojciec Pana naszego, Jezusa Chrystusa, przeniknie nasze serca swoim światłem, abyśmy wiedzieli, czym jest nadzieja naszego powołania...
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz